Την περίληψη, τι-εστί-Ραούλ, τη δίνει μια ιστορία που έχει διηγηθεί ο Χόρχε Βαλδάνο από την ημέρα που, προπονητής στη Ρεάλ Μαδρίτης τότε, τον είχε προετοιμάσει πως επρόκειτο να τον βάλει πρώτη φορά, σε ηλικία 17 ετών, να παίξει στο «Ρομαρέδα» της Σαραγόσα.
Το περιστατικό εξηγεί πώς ένας τύπος παίρνει μια φανέλα-φετίχ σαν του Μπουτραγένιο και για δεκαέξι χρόνια την κάνει δική του, ενώ δεν κουβαλάει κάποιο θεϊκό στιλ επάνω του, ενώ το τρέξιμό του είναι μάλλον άχαρο, ενώ ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε ο πιο γρήγορος και όταν παίρνει την μπάλα στα πόδια είναι κάπως σαν να τη σέρνει, ενώ γενικώς δεν έχει προσωπικό στιλ, τατουάζ, μαλλιά, κ.λπ. Κι όμως, έγινε αυτός που έγινε, κράτησε όσο κράτησε, κοντά 750 ματς για τη Ρεάλ, και συνεχίζει τώρα, να το απολαμβάνει και να τον απολαμβάνουμε, την κάθε στιγμή της κάθε ημέρας, στη Γερμανία. Πώς; Με τη σταθερότητα, με το να (προσέχει τον εαυτό του τόσο ώστε να) μην τραυματίζεται ποτέ, με το να μην κάνει ποτέ το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, με το να προβλέπει τις καταστάσεις του παιχνιδιού και να τις «σκίζει». Ο Γιόχαν Κρόιφ έχει πει πως ο Ραούλ δεν παίρνει δέκα σε τίποτα, αλλά παίρνει οκτώ σε όλα. Με οκτώ σε όλα, αντέχεις και επιβιώνεις μια ζωή στο κλαμπ που κάθε καλοκαίρι θα αγοράσει εξτρέμ, φορ, δεκάρια, το πλήρες σετ. Ακριβώς γι' αυτό έμαθε να παίζει δεύτερος φορ, ή πίσω από δύο φορ, ή έξω αριστερά, εννιάρι, εννιαμισάρι, τρεκουαρτίστα, τα πάντα.
Ανατρέχοντας, θυμάται κανείς πως το καλύτερό του ήταν να στριφογυρίζει δίπλα στον στράικερ. Τον Ζαμοράνο, τον Ρονάλντο, τον Μοριέντες. Να έχει έναν Μοριέντες να «τραβάει» αμυντικούς και εκείνος να διαλανθάνει. Οταν είχε και ένα Ζιντάν να τραβάει επίσης, τότε ανάμεσά τους (μπροστά από τον Ζιντάν, πίσω από τον Μοριέντες) έμοιαζε ο πιο ευτυχής ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Αλλά υπήρξε, ανέκαθεν, απολύτως προσαρμοστικός στους παρτενέρ και στα δεδομένα. Μάλωνε ο Ανελκά με το κλαμπ; Επαιζε δίδυμο, αυτός με τον Μοριέντες. Ηρεμούσε ο Ανελκά και γινόταν εκεχειρία; Γύριζε και έπαιζε (ψευτο)δεκάρι, πίσω από το δίδυμο Μοριέντες - Ανελκά. Ποδοσφαιριστή, από παίκτη, είναι φανερό πως τον έκανε ο Φάμπιο Καπέλο. Οταν, είκοσι χρονώ, τον έστειλε να παίξει στα αριστερά με πάγια εντολή να κλίνει μέσα και να εφορμά. Ο Ιταλός του έμαθε το ποδόσφαιρο. Του μεγάλωσε τη διάσταση, μέσα στο μυαλό. Την αντίληψη του Παιχνιδιού. Αριστερά, ο Ραούλ υποχρεώθηκε να σκέπτεται την ομάδα πιο πολύ από τον εαυτό του. Γιατί καταλάβαινε την άμεση επήρρεια που οι δικές του κινήσεις είχαν στους συμπαίκτες του. Και δεν μαράζωσε, στη λεγόμενη περιφέρεια των πραγμάτων. Συνειδητοποίησε πως δεν ήταν μια εξορία, ένα είδος ποινής, μακριά από το κυρίως πεδίο της δόξας. Διότι, και από τα αριστερά, ξεπέρασε τα είκοσι γκολ σε μια χρονιά.
Ο Ραούλ επιβίωσε και γιατί ήταν μαχητής. Ο αιώνιος αντίπαλος Γουαρδιόλα λέει πως ο Ραούλ έχει «εφτά ζωές». Μια από τις πιο famous φωτογραφίες του άλμπουμ της ζωής του είναι το μέτωπό του που το έχει κολλήσει στο μέτωπο του Βιέρκοβοντ, 18 ετών αυτός, τα διπλά-συν ο Ιταλός, σε ένα Γιούβε - Ρεάλ. Ενας μαχητής που ξέρει τα όρια, δεν θα ξοδευτεί στα άσκοπα και γι' αυτό δεν έχει αποβληθεί π-ο-τ-έ. Στη δε Σάλκε πλέον, λίντερ όσο στη Ρεάλ και αφοσιωμένα πιστός όσο στη Ρεάλ, θαρρεί κανείς πως έγινε ακόμη πιο ορκισμένος μαχητής και από τον μαχητή της Μαδρίτης. Ισως από μια ενδόμυχη συναίσθηση πως εκεί, στη Γερμανία, οι (άβγαλτοι, σε σχέση με έναν μέσο ποδοσφαιριστή-Ρεάλ) συμπαίκτες έχουν πιο πολλή ανάγκη τη δική του στήριξη.
Η σεζόν του, στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά όχι μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, και στο πρωτάθλημα, και στο κύπελλο όπου έφτασαν τελικό, ως και στο θερινό Λιγκ Καπ που το πήραν, είναι ο ορισμός, η περιγραφή, του αυτοσεβασμού. Διάλεξε, πού θα είχε την εμπιστοσύνη και πού θα έπαιζε σερί. Οχι πού θα έπαιρνε τα τελευταία (και, καθότι τελευταία, τα εύκολα) λεφτά. Αλλωστε η Σάλκε δεν είναι ο έξυπνος προορισμός, ο... Μάγκατ ιδίως, αν στο μεταξύ έχει στερέψει η αθλητική φιλοδοξία και το κίνητρο του «καλού» εγωισμού. Τότε, έξυπνοι προορισμοί είναι άλλοι. Η Βόρεια Αμερική, ο Κόλπος, η Απω Ανατολή.
Ο Ραούλ, στη Σάλκε, όλο αυτό «αγωνιά» να το αποδεικνύει. Οτι δεν είναι χαραμοφάης. Μισθοφόρος. Το βγάζει, στο παιχνίδι του. Αλλά και έξω από το παιχνίδι του. Στην πολύτεκνη οικογένειά του όλοι, μικροί-μεγάλοι, αυτός, η σύζυγος, τα παιδιά, μαθαίνουν γερμανικά. Δεν είναι συμβατική υποχρέωση, του οικογενειάρχη έναντι του κλαμπ. Αλλά είναι, ή το έχουν νιώσει ως, χρέος τους έναντι της καινούργιας κοινωνίας στην οποία πήγαν και εντάχθηκαν. Κατόπιν τούτων, το (δημοφιλές, τούτη την εβδομάδα, στο διαδίκτυο) βιντεάκι της συγχώνευσης-μέθεξης του Ραούλ με τους οπαδούς στην «Αρένα» του Γκέλζενκιρχεν, μετά τη δεύτερη νίκη επί της Ιντερ, το εισπράττει κανείς, όχι ως έκπληξη, μόνο ως φυσική εξέλιξη.
Πηγή: http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=92&aid=106566&scid=1020&team=salke
«Ταξιδεύαμε με το πούλμαν» είπε ο Αργεντινός «και σκέφτηκα να τον ψάξω. Φανταζόμουν πως θα τον είχε παραλύσει το άγχος για το ντεμπούτο του και θέλησα να τον χαλαρώσω. Οταν πήγα στο κάθισμά του, τον βρήκα να κοιμάται του καλού καιρού». Κουλ.
Το περιστατικό εξηγεί πώς ένας τύπος παίρνει μια φανέλα-φετίχ σαν του Μπουτραγένιο και για δεκαέξι χρόνια την κάνει δική του, ενώ δεν κουβαλάει κάποιο θεϊκό στιλ επάνω του, ενώ το τρέξιμό του είναι μάλλον άχαρο, ενώ ποτέ και πουθενά δεν υπήρξε ο πιο γρήγορος και όταν παίρνει την μπάλα στα πόδια είναι κάπως σαν να τη σέρνει, ενώ γενικώς δεν έχει προσωπικό στιλ, τατουάζ, μαλλιά, κ.λπ. Κι όμως, έγινε αυτός που έγινε, κράτησε όσο κράτησε, κοντά 750 ματς για τη Ρεάλ, και συνεχίζει τώρα, να το απολαμβάνει και να τον απολαμβάνουμε, την κάθε στιγμή της κάθε ημέρας, στη Γερμανία. Πώς; Με τη σταθερότητα, με το να (προσέχει τον εαυτό του τόσο ώστε να) μην τραυματίζεται ποτέ, με το να μην κάνει ποτέ το ίδιο λάθος δεύτερη φορά, με το να προβλέπει τις καταστάσεις του παιχνιδιού και να τις «σκίζει». Ο Γιόχαν Κρόιφ έχει πει πως ο Ραούλ δεν παίρνει δέκα σε τίποτα, αλλά παίρνει οκτώ σε όλα. Με οκτώ σε όλα, αντέχεις και επιβιώνεις μια ζωή στο κλαμπ που κάθε καλοκαίρι θα αγοράσει εξτρέμ, φορ, δεκάρια, το πλήρες σετ. Ακριβώς γι' αυτό έμαθε να παίζει δεύτερος φορ, ή πίσω από δύο φορ, ή έξω αριστερά, εννιάρι, εννιαμισάρι, τρεκουαρτίστα, τα πάντα.Ανατρέχοντας, θυμάται κανείς πως το καλύτερό του ήταν να στριφογυρίζει δίπλα στον στράικερ. Τον Ζαμοράνο, τον Ρονάλντο, τον Μοριέντες. Να έχει έναν Μοριέντες να «τραβάει» αμυντικούς και εκείνος να διαλανθάνει. Οταν είχε και ένα Ζιντάν να τραβάει επίσης, τότε ανάμεσά τους (μπροστά από τον Ζιντάν, πίσω από τον Μοριέντες) έμοιαζε ο πιο ευτυχής ποδοσφαιριστής στον κόσμο. Αλλά υπήρξε, ανέκαθεν, απολύτως προσαρμοστικός στους παρτενέρ και στα δεδομένα. Μάλωνε ο Ανελκά με το κλαμπ; Επαιζε δίδυμο, αυτός με τον Μοριέντες. Ηρεμούσε ο Ανελκά και γινόταν εκεχειρία; Γύριζε και έπαιζε (ψευτο)δεκάρι, πίσω από το δίδυμο Μοριέντες - Ανελκά. Ποδοσφαιριστή, από παίκτη, είναι φανερό πως τον έκανε ο Φάμπιο Καπέλο. Οταν, είκοσι χρονώ, τον έστειλε να παίξει στα αριστερά με πάγια εντολή να κλίνει μέσα και να εφορμά. Ο Ιταλός του έμαθε το ποδόσφαιρο. Του μεγάλωσε τη διάσταση, μέσα στο μυαλό. Την αντίληψη του Παιχνιδιού. Αριστερά, ο Ραούλ υποχρεώθηκε να σκέπτεται την ομάδα πιο πολύ από τον εαυτό του. Γιατί καταλάβαινε την άμεση επήρρεια που οι δικές του κινήσεις είχαν στους συμπαίκτες του. Και δεν μαράζωσε, στη λεγόμενη περιφέρεια των πραγμάτων. Συνειδητοποίησε πως δεν ήταν μια εξορία, ένα είδος ποινής, μακριά από το κυρίως πεδίο της δόξας. Διότι, και από τα αριστερά, ξεπέρασε τα είκοσι γκολ σε μια χρονιά.
Ο Ραούλ επιβίωσε και γιατί ήταν μαχητής. Ο αιώνιος αντίπαλος Γουαρδιόλα λέει πως ο Ραούλ έχει «εφτά ζωές». Μια από τις πιο famous φωτογραφίες του άλμπουμ της ζωής του είναι το μέτωπό του που το έχει κολλήσει στο μέτωπο του Βιέρκοβοντ, 18 ετών αυτός, τα διπλά-συν ο Ιταλός, σε ένα Γιούβε - Ρεάλ. Ενας μαχητής που ξέρει τα όρια, δεν θα ξοδευτεί στα άσκοπα και γι' αυτό δεν έχει αποβληθεί π-ο-τ-έ. Στη δε Σάλκε πλέον, λίντερ όσο στη Ρεάλ και αφοσιωμένα πιστός όσο στη Ρεάλ, θαρρεί κανείς πως έγινε ακόμη πιο ορκισμένος μαχητής και από τον μαχητή της Μαδρίτης. Ισως από μια ενδόμυχη συναίσθηση πως εκεί, στη Γερμανία, οι (άβγαλτοι, σε σχέση με έναν μέσο ποδοσφαιριστή-Ρεάλ) συμπαίκτες έχουν πιο πολλή ανάγκη τη δική του στήριξη.
Η σεζόν του, στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά όχι μόνο στο Τσάμπιονς Λιγκ, και στο πρωτάθλημα, και στο κύπελλο όπου έφτασαν τελικό, ως και στο θερινό Λιγκ Καπ που το πήραν, είναι ο ορισμός, η περιγραφή, του αυτοσεβασμού. Διάλεξε, πού θα είχε την εμπιστοσύνη και πού θα έπαιζε σερί. Οχι πού θα έπαιρνε τα τελευταία (και, καθότι τελευταία, τα εύκολα) λεφτά. Αλλωστε η Σάλκε δεν είναι ο έξυπνος προορισμός, ο... Μάγκατ ιδίως, αν στο μεταξύ έχει στερέψει η αθλητική φιλοδοξία και το κίνητρο του «καλού» εγωισμού. Τότε, έξυπνοι προορισμοί είναι άλλοι. Η Βόρεια Αμερική, ο Κόλπος, η Απω Ανατολή.
Ο Ραούλ, στη Σάλκε, όλο αυτό «αγωνιά» να το αποδεικνύει. Οτι δεν είναι χαραμοφάης. Μισθοφόρος. Το βγάζει, στο παιχνίδι του. Αλλά και έξω από το παιχνίδι του. Στην πολύτεκνη οικογένειά του όλοι, μικροί-μεγάλοι, αυτός, η σύζυγος, τα παιδιά, μαθαίνουν γερμανικά. Δεν είναι συμβατική υποχρέωση, του οικογενειάρχη έναντι του κλαμπ. Αλλά είναι, ή το έχουν νιώσει ως, χρέος τους έναντι της καινούργιας κοινωνίας στην οποία πήγαν και εντάχθηκαν. Κατόπιν τούτων, το (δημοφιλές, τούτη την εβδομάδα, στο διαδίκτυο) βιντεάκι της συγχώνευσης-μέθεξης του Ραούλ με τους οπαδούς στην «Αρένα» του Γκέλζενκιρχεν, μετά τη δεύτερη νίκη επί της Ιντερ, το εισπράττει κανείς, όχι ως έκπληξη, μόνο ως φυσική εξέλιξη.
Πηγή: http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=92&aid=106566&scid=1020&team=salke
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου