του Βασίλη Μαυρόπουλου
Ήταν πριν από καμιά δέκα με δεκαπέντε χρόνια, όταν η αναξιόπιστη Εθνική Ελλάδος του Βασίλη Δανιήλ μάζευε σαράντα και σαράντα πέντε χιλιάδες άτομα στο στάδιο ΟΑΚΑ σχεδόν σε κάθε της εντός έδρας παιχνίδι. Και να πει κανείς ότι ο κόσμος περίμενε τότε κάτι καλό από την Εθνική... Κάθε άλλο. Ήταν μια Εθνική άναρχη, χωρίς πλάνο στο παιχνίδι της και, κυρίως, χωρίς ουσία, χωρίς με άλλα λόγια να παίρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι όμως εκείνη η Εθνική είχε κάτι το σημαντικό, το πιο σημαντικό απ' όλα, την αγάπη του κόσμου.
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011: Μία μέρα μετά την εθνική μας επέτειο και καμιά δεκαετία χοντρικά μετά την κατάσταση που ήθελε γεμάτες τις εξέδρες του ΟΑΚΑ, η Εθνική μας έδινε έναν πολυ σημαντικό αγώνα στη Μάλτα για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2012. Το μόνο που γέμισε χτες ήταν η Λεωφόρος Νίκης και αυτό γιατί ελάχιστοι Έλληνες παρακολουθούσαν το ματς. Ναι, πολλοί ήταν αυτοί που δε χαλάλισαν ούτε ένα Σαββατόβραδο από τη ζωή τους για να δουν την Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 σ' ένα παιχνίδι εξέχουσας σημασίας γι' αυτήν. Και να σκεφτεί κανείς ότι πλέον η Εθνική παίζει κανονικό ποδόσφαιρο, ξέρει τι ζητάει στον αγωνιστικό χώρο και είναι άψογη σε τακτικό επίπεδο. Θέαμα δεν προσφέρει (παρά ταύτα, τα αποτελέσματα τη δικαιώνουν), αλλά αυτό έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει και με την ποιότηττα των Ελλήνων παικτών, η οποία δε χρίζει ιδιαίτερου θαυμασμού. Αν δεν είναι αυτό κατάντια, τότε τι είναι; Δεν αξίζει την απαξίωση, φίλοι μου. Χθες το γήπεδο της Μάλτας ήταν γεμάτο. Ζήτημα αν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της γειτονικής χώρας έχει τρεις επαγγελματίες ποδοσφαιριστές στο ρόστερ του. Αυτό θα πει ανιδιοτελής αγάπη για το ποδόσφαιρο.
Σάββατο 26 Μαρτίου 2011: Μία μέρα μετά την εθνική μας επέτειο και καμιά δεκαετία χοντρικά μετά την κατάσταση που ήθελε γεμάτες τις εξέδρες του ΟΑΚΑ, η Εθνική μας έδινε έναν πολυ σημαντικό αγώνα στη Μάλτα για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2012. Το μόνο που γέμισε χτες ήταν η Λεωφόρος Νίκης και αυτό γιατί ελάχιστοι Έλληνες παρακολουθούσαν το ματς. Ναι, πολλοί ήταν αυτοί που δε χαλάλισαν ούτε ένα Σαββατόβραδο από τη ζωή τους για να δουν την Πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 σ' ένα παιχνίδι εξέχουσας σημασίας γι' αυτήν. Και να σκεφτεί κανείς ότι πλέον η Εθνική παίζει κανονικό ποδόσφαιρο, ξέρει τι ζητάει στον αγωνιστικό χώρο και είναι άψογη σε τακτικό επίπεδο. Θέαμα δεν προσφέρει (παρά ταύτα, τα αποτελέσματα τη δικαιώνουν), αλλά αυτό έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει και με την ποιότηττα των Ελλήνων παικτών, η οποία δε χρίζει ιδιαίτερου θαυμασμού. Αν δεν είναι αυτό κατάντια, τότε τι είναι; Δεν αξίζει την απαξίωση, φίλοι μου. Χθες το γήπεδο της Μάλτας ήταν γεμάτο. Ζήτημα αν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της γειτονικής χώρας έχει τρεις επαγγελματίες ποδοσφαιριστές στο ρόστερ του. Αυτό θα πει ανιδιοτελής αγάπη για το ποδόσφαιρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου