Αλέξης Σπυρόπουλος: Ας πάει...στο Μπρίστολ!

Η μεγαλύτερη στιγμή-αναφορά «ως την επόμενη» στα χρονικά του Ατρόμητου ήταν τα δύο ματς με τη Σεβίλλη στο Κύπελλο UEFA, Ριζούπολη και «Πιθχουάν.» Ακόμη, φυσικά, τα θυμούνται. Η «επόμενη» (θα) ήταν εφέτος ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος, Μαρούσι. Η ψυχοσύνθεση της «μοναδικής ευκαιρίας» για ένα ραντεβού με την Ιστορία άρχισε να σχηματίζεται από την ημέρα, κιόλας, της ευμενούς κληρώσεως. Τον χειμώνα. Ενα μονοπάτι, απέναντι από εκείνο στο οποίο επρόκειτο να εμπλακούν Ολυμπιακός, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Παναθηναϊκός. Ο δικός τους δρόμος είχε Καβάλα, Διαγόρα, Ολυμπιακό Βόλου. Το κυνήγησαν, αψηφώντας το ρίσκο ότι μπορεί να «την πληρώσουν» στο πρωτάθλημα. Εφτασαν.

Αν μπει κανείς στον κόπο να επισκεφθεί σήμερα τον ιστότοπο του Ατρόμητου, το καινούργιο «εξώφυλλο» είναι η παραταγμένη ενδεκάδα του τελικού. Και η λεζάντα, φιναλίστ Κυπέλλου Ελλάδος 2010-2011. Αυτό σημαίνει αναφορά. Αναφορά δεν είναι, μείναμε στην κατηγορία. Αν και τούτο είναι που, ρεαλιστικά, συμφέρει στο πολλαπλάσιο. Αλλά οι 45 μέρες και νύχτες, από την πρόκριση στο Πανθεσσαλικό ως τον αγώνα-ορόσημο στο Ολυμπιακό Στάδιο, συντάραξαν την καθημερινότητά τους. Της έδωσαν ένα διαφορετικό παλμό. Τη γλυκύτητα της προσμονής. Εναν δημιουργικό οργασμό ετοιμασιών. Εναν παλμό ξεσηκωμού μιας ολόκληρης, όχι...γειτονιάς, πόλης. Αυτά, πριν. Εως τον τελικό. Και ξημερώνει η ημέρα, η 30ή Απριλίου. Και βάζουν τα καλά τους. Τα καλύτερά τους. Και πάνε στον τελικό. Οπου, κατά σειράν:

* Χάνουν το ματς. Αλλά αυτό, κάποτε, συνέβη και στον Ιωνικό. Και στον Απόλλωνα. Και στον Αθηναϊκό. Σε πολλούς. Δεν είναι (το) θέμα.
* Χάνουν το ματς, στις περιρρέουσες συνθήκες που το έχασαν. Αρρωστιάρικες συνθήκες.
* Χαλάστηκαν. Οι καρδιές, οι διαθέσεις, τα στόματα. Ολο το πριν. Αίφνης, μερικοί χρειάστηκε και έγιναν στο ταρτάν, από το ένστικτο της αυτοπροστασίας, κυνηγοί και κικ-μπόξερ.
* Γύρισαν σπίτι, που λέει ο λόγος, κερατάδες και δαρμένοι.
* Υπέστησαν τον ΑΕΚτσή, από πρόεδρο έως δημοσιογράφο, να τους λέει ο καθένας την εξυπνάδα του.
* Εμαθαν ότι για τιμωρία δεν θα εισπράξουν το μπόνους που είχε προβλέψει ο ΟΠΑΠ για τον φιναλίστ.
* Εμαθαν ότι θα πληρώσουν και πρόστιμο, στο πειθαρχείο της ΕΠΟ.
* Εμαθαν ότι ο Δώνης υποχρεούται να ανακαλέσει. Οτι το μπορντέλο δεν είναι, τελικά, ακριβώς... μπορντέλο.
* Εμαθαν, επίσης, ότι του χρόνου στα πρώτα δύο εντός έδρας παιχνίδια του πρωταθλήματος οι θύρες στο Περιστέρι θα μείνουν κεκλεισμένες.

Αυτά, σε σχέση με τα πριν, μετά. Τι, εν τέλει, καταλαβαίνουν; Οτι για ένα σωματείο τύπου-Ατρόμητος, η φιλοδοξία της συμμετοχής σε ένα τέτοιο event όπως τελικός Κυπέλλου είναι... σαν να ανακατεύεται με τα πίτουρα. Ωραιότατο μήνυμα. Ενθαρρυντικό, προπάντων. Να το ξαναεπιχειρήσουν! Ενας από τους πιο σοβαρούς εταίρους της Σούπερ Λιγκ, ο Γιώργος Σπανός, έχει (όχι πως του χρησιμεύει σε κάτι, μόνον «ηθικά» ας πούμε) όλη την κατανόησή μας. Επεσε στην περίπτωση. Της, τι βάρβαρη λέξη στ' αλήθεια, αυστηροποίησης. Βρέθηκαν, ανυποψίαστοι, την πιο ακατάλληλη στιγμή στην πιο ακατάλληλη συγκυρία. Ενα δίδαγμα, για να ξύνουν το κεφάλι τους μήπως το δίκιο, δυστυχώς, το έχει... ο Καραγεωργίου που, κάθε χρόνο, μεριμνά και απεμπλέκει εγκαίρως τον Εργοτέλη από αχρείαστες περιπέτειες.

Η ωραιότερη συνέντευξη Ελληνα (ποδοσφαιρ)ανθρώπου που διάβασα τον τελευταίο καιρό, ήταν του Σπανού εδώ στην «Εξέδρα» παραμονή του τελικού. Ανέτρεξα σε αυτήν, για μια ορθή επανάληψη, μετά τις προχθεσινές ποινές. Ο εκ των υστέρων αναγνώστης... συλλαμβάνει τον Σπανό να λέει: «Από τη στιγμή που η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο με ευχαριστεί, έχω διάθεση να επενδύσω και να κάνω το χόμπι μου, έστω και αν είναι ακριβό. Σίγουρα έχουν υπάρξει φορές που απογοητεύτηκα με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, αλλά μέχρι στιγμής εξακολουθώ να το διασκεδάζω». Και άμα πάψει να το διασκεδάζει, το είπαν και στον Δώνη εκείνη τη νύχτα, ας πάει... στο Μπρίστολ!

Στην τούρλα της «αυστηροποίησης», ο λογαριασμός του Κυπέλλου βγάζει κόστος-βουνό και για την ΑΕΚ, ένας κούκος γι' αηδόνι, σε ό,τι η ΑΕΚ πρόκειται να πληρώσει και σε ό,τι «διαφυγόντα» (άμεσα και έμμεσα) πρόκειται να χάσει. Αλλά αυτοί, τουλάχιστον, έχουν παρηγοριά ότι το τρόπαιο το πήραν. Το καταδιασκέδασαν κιόλας, τις επόμενες ώρες και ημέρες. Εβγαλαν το βάρος, από πάνω τους. Λυτρώθηκαν. Επιπλέον δε, μεταξύ μας, άλλοι (από τους λυτρωθέντες και διασκεδάσαντες) πληρώνουν τα παράπλευρα. Ετσι κι αλλιώς, πλέον ο ΑΕΚτσής είναι εκπαιδευμένος να βιώνει την ταυτόχρονη συνύπαρξη του καλού χέρι-χέρι με το κακό. Μια υπερευαίσθητη, άρα και εύθραυστη ανά πάσα ώρα και στιγμή, ισορροπία.

Δεν υπάρχει, αυτές τις ημέρες, πιο πειστικό για την αντιφατικότητά του παράδειγμα από το υπέροχο τμήμα χάντμπολ της Ενωσης. Είχε τύχει από πέρυσι να παρακολουθήσω αγώνες στο ψηφιακό της ΕΡΤ, δεν ήταν αδιάφορο το ζήτημα, ίσα-ίσα κινούσε την προσοχή, ήξερα τη μορφή-Μπακαούκας... πολύ πριν γίνει λαϊκό σύνθημα, απλώς δεν το πολυέλεγα παραέξω γιατί οι φίλοι με απόπαιρναν, με ρωτούσαν αν πάσχω και από άλλες παρεμφερείς δυσλειτουργίες. Αλλά είχα ήδη τη γνώση ότι η όλη φάση ήταν κάτι το όμορφο. Ενα πράγμα που οι ίδιοι το έχτισαν, οι ΑΕΚτσήδες, με τα χεράκια τους. Οι Originalες. Και με αυτά τα ίδια χεράκια, πάλι, ήταν που πρόσφατα πήγαν να το καταστρέψουν, σε μια νύχτα μέσα, στο ευρωπαϊκό παιχνίδι κατά των Σέρβων της Παρτίζαν. Μπορούσα να συναισθανθώ την απογοήτευση του προπονητή που ήθελε, επί τόπου εκείνη τη νύχτα, να τα παρατήσει. Ελπίζω να συναισθάνθηκαν και οι χτίστες-καταστροφείς πόση διαφορά είχε η δική τους στάση τότε, από τη στάση των «Παρτιζάνων της Ελλάδας», των ΠΑΟΚτσήδων, που είδαν να χάνεται ένας «σίγουρος» τίτλος στο τελευταίο δευτερόλεπτο μέσα στο σπίτι τους, το Σάββατο. Κι όμως, μύτη δεν άνοιξε και τίποτα δεν έσταξε. Μία «νίκη» του ΠΑΟΚ.


Πηγή: http://www.exedrasports.gr/blogs/articleblog/?cid=92&aid=109893&scid=878&team=atromitos